[Fic f(x) , EXO] 2Day [HunTal]

ข้อมูลเบื้องต้น

คำเตือน : ฟิคเรื่องนี้เปลี่ยนอารมณ์เร็วยิ่งกว่าเฮอร์รี่เคน ทุกเพศทุกวัยอ่านได้ =...=

ไม่มีอะไรค่ะ ไปเจอกันในทอร์คที่นู้นดีกว่าเน๊อะ ฮ่า -.-

โบนัส :


ย๊ากกกก ! เจ้าพวกมนุษย์ #เกี่ยวอะไรกับฟิคครับ -_,-


THEME

JoopaJoop©

เนื้อเรื่อง

            “ซูจองอา … เราเลิกกันเถอะนะ” เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มพูดบอกกล่าวกับหญิงสาว

            “ทะ.. ทำไม .. ฉันไม่ดีตรงไหนเหรอแทมิน ? ฉันงี่เง่า ไม่เรียบร้อย ไม่อ่อนหวานงั้นเหรอ ? ” เสียงหวานติดห้าวของหญิงสาวเอ่ยถาม ดวงตาสีดำคมดุจรันติกาลยามกลางคืนมองชายหนุ่มผมทองที่เธอรักด้วยความไม่เข้าใจ

            “ไม่ใช่หรอกซูจอง แต่ว่า…ฉันเจอกคนที่ดีกว่าแล้ว ขอโทษนะ ” พูดจบ ชายหนุ่มก็รีบเดินจากไปโดยไม่หันหลังมามองหญิงสาว

            ซูจองไม่รู้ว่าเธอนั่งทรุดอยู่ที่นั้นนานแค่ไหนแล้ว เธอรู้แค่ว่าท้องฟ้าจากที่เคยสดใสเริ่มมีสีเทาดำ เป็นสัญญาณว่าน้ำตาแห่งท้องฟ้ากำลังจะตกลงมา และในที่สุดน้ำตาแห่งท้องฟ้าก็ร่วงหล่นลงมา

            ดวงหน้าคำเปื้อนไปด้วยหยดน้ำจนไม่รู้ว่าน้ำตาของเธอได้ไหลออกจากเบาตาหรือไม่ เธอหวังว่าสายน้ำที่ร่วงหล่นจากท้องฟ้าในคืนจะช่วยให้ความเศร้าในใจของเธอหายลงไปบ้าง ... แม้สักนิดก็ยังดี

            แม้ว่าอากาศจะดีแค่ไหนก็ไหนก็ไม่ทำให้หญิงสาวหน้าคมอย่าซูจองอารมณ์ดีเสียเท่าไร ตั้งแต่ชายหนุ่มที่เธอรักอย่างอีแทมินเลิกราจากเธอไป เธอเฝ้าถามกับตัวเองว่าทำไม ? เธอไม่ดีตรงไหน แม้เธอจะไม่อ่อนหวานเหมือนใครแต่นั้นก็คือตัวตนของเธอ

            ความซึมเศร้าของซูจองทำให้คนเริ่มข้างของเธอเริ่มเป็นห่วง

            “ย๊า ! ซูจองเธอจะเศร้าไปไหน !? ฉันอึดอัดนะ !”เสียงหวานของเจสสิก้าหรือซูยอน พี่สาวแสนสวยของซูจองเดินไปนั่งและดึงกลุ่มผมสีดำด้วยความเป็นห่วง

            “ฉันไม่ได้เป็นอะไรเสียหน่อย”ซูจองบอกเจสสิก้าเสียอ่อน

            “นี้นะเหรอไม่เป็นไร ถ้าแกไม่บอกว่าเป็นน้องฉัน ฉันต้องคิดว่าแกคือซอมบี้กลับมาเกิดแน่ ! ” เจสสิก้าโวยวายใส่หล่อน

            “แล้วพี่จะให้ฉันทำอย่างไง ? ฉันอกหักนะพี่ ไม่ใช่เพิ่งถูกหวย พี่จะให้ฉันดีใจหรือไง ?”ซูจองเถียงพี่สาวของเธอเสียงอ่อย

            “ฉันนึกออกล่ะ ! ฉันจะให้แกไปอยู่ที่ชอนลากับแทยอน ฉันจะให้แกไปเที่ยวสักสองสามวัน !”เจสสิก้าพูดพร้อมเขย่าตัวน้องสาวของเธอ

            “โอ้ ! ไม่เอานะ … ” ซูจองพูดพร้อมหลับตาลง

            “ไม่มีแต่ นี้คือคำสั่ง ! ไม่งั้นฉันจะโทรไปบอกพ่อที่อยู่แคริฟอร์เนียว่าแกนี้ออกไปเที่ยวตอนกลางคืน” เจสสิก้าพูดพร้อมหยิบโทรศัพท์บ้านที่วางใกล้ตัวขึ้นมา

            “โอ้ ! ไม่นะ ไม่นะ โอเค ฉันจะรีบไปเก็บกระเป๋าเดียวนี้แหละ” ร่างบางของซูจองรีบวิ่งขึ้นเข้าห้องของตนเอง

            ขายาวเรียวสวยก้าวออกมาจากประตูของสนามบิน มือบางคว้านหาโทรศัพท์เครื่องสื่อสารเครื่องน้อยของเธอ นิ้วเรียวไล่หารายชื่อในเครื่องสื่อสารอย่างจดจ่อ

            “สวัสดีค่ะพี่แทยอน ฉันซูจองนะคะ ตอนนี้ฉันมาถึงชอนลาแล้วนะคะ”เสียงหวานทุ้มพูด

            (“อ่อ หวัดดีจ้า…คือพี่ยุ่งกับเอกสารมากเลยอ่ะ เดียวพี่จะให้น้องชายพี่ไปรับนะ ตัวสูง ใส่เสื้อลายขวางฟ้าขาวหนะจ้ะ ถ้าไม่เจอไงก็โทรหาพี่นะ”) เสียงเล็กของแทยอนพูดด้วยความรีบร้อน ทันทีที่เธอพูดจบเธอก็ตัดสายทันที

            ร่างบางทำหน้าอมยิ้มกับความเด็กของพี่สาวตัวน้อย ไม่ใช่ว่าเธอไม่เคยเจอพี่สาวตัวน้อยแต่อย่างใด เธอเคยเจอตอนเธออายุสิบห้าซึ่งตอนนี้ซูจองอายุยี่สิบแล้ว เธอออกจะสนิทกับแทยอนเสียด้วยซ้ำ

            ซูจองมองหาผู้ชายที่ใส่เสื้อฟ้าลายทางขวางตาที่พี่สาวตัวเล็กของเธอบอก ระหว่างที่เธอมองหาชายหนุ่มเพลินๆ นิ้วเรียวก็มาสะกิดไหล่เล็กของหล่อน

            “เอ่อ คุณซูจองใช่ไหมครับ ผมเซฮุนน้องชายพี่แทยอนครับ ”ชายหนุ่มร่างสูงสวมเสื้อลายฟ้าขาวลายทางพูดกับเธอ

            “อ่า..ใช่ค่ะ ฉันซูจอง ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ” หญิงสาวยิ้มบางให้กลับเซฮุน ซูจองสังเกตนิดๆว่าเซฮุนหน้าแดงเล็ก ๆ

            “เช่นกันครับ พี่แทยอนบอกว่าให้ผมพาซูจองเอาของไปไว้ที่บ้านก่อนน่ะครับ” ชายหนุ่มพูดเร็วจี๋

            “ฮ่าๆๆ ไม่ต้องเกร็งแบบนั้นหรอกค่ะ ตามสบายก็ได้ ยังไงเซฮุนก็เกิดเก้าสี่ใช่ไหมคะ ? ฉันก็เกิดเก้าสี่เหมือนกันค่ะ”ซูจองยิ้มแบบคนอารมณ์ดี ถึงเธอจะเพิ่งออกหักมาแต่จะให้ทำหน้าบูดกับทุกคนคงไม่ดีแน่

            “ใช่ครับ งั้นพวกเราเดินไปคุยไปเถอะนะครับ เดียวผมถือของให้”เซฮุนเอื้อมมือรับเป้ใส่ของใบใหญ่จากมือซูจอง

            “มันหนักนะคะนั้นน่ะ”ซูจองพูดด้วยความเกรงใจ

            “ไม่เป็นไรหรอกครับ สบายมาก ! ” ชายหนุ่มทำท่าทุบอกเพื่อบอกว่าไม่เป็นไร

            “ฮ่าๆ เซฮุนนี้ตลกจังนะคะ”หญิงสาวหัวเราะจนตาหยีเป็นเสี้ยวพระจันทร์

            ตกเย็นมาแทยอนกลับบ้านมาพร้อมของพะรุงพะรัง สาวตัวเล็กมองซ้ายมองมองขวาเพื่อมองหาน้องชายตัวมึนของเธอ

            “ย๊า ! เซฮุนนานายอยู่ไหน !?”แทยอนตะโกนลั่นบ้าน

            “อะไรครับพี่ ผมกำลังเล่นไพ่กับซูจองอยู่นะ ! ผมกำลังจะกินเชียว” ชายหนุ่มเดินบ่นอุบอิบจากห้องรับแขก

            “ย๊า นี้แกชวนซูจองผู้น่ารักของฉันเล่นไพ่เหรอ !?”แทยอนโดดงัดขอน้องชายตัวมึนของเธอ

            “ฮ่าๆ ไม่ใช่นะคะ ฉันนี้แหละชวนเซฮุน” ซูจองเดินมาหาแทยอนพร้อมกอดหญิงสาวตัวเล็กเบาๆ

            “ยังแสบไม่เปลี่ยนเลยนะซูจอง”หญิงสาวกอดตอบคนร่างบางแต่สูงกว่าเธอ

            “นิดหน่อยน่ะค่ะ”ซูจองพูดเบาๆ

            “วันนี้ก็เลิกวงได้แล้วนะ ไปนอนซะเดียวพรุ่งนี้พี่ให้เซฮุนพาไปเที่ยว” แทยอนพูดพร้อมดันหลังซูจองให้เข้าไปในบ้าน

            “ค่า ค่า ฝันดีค่ะพี่แทยอน”ซูจองหอมแก้มแทยอนตอนหล่อนเผลอ

            “ยัยเด็กแสบซูจอง”แทยอนบ่นพร้อมยิ้มเล็ก

            “น่ารักดีนะครับพี่” เสียงน้องชายตัวมึนของแทยอนพูดขึ้น

            “ชอบ ? ห้ามจีบเล่นๆนะเว้ย ซูจองเพิ่งอกหักมานะเว้ย”แทยอนพูดหน้าตายใส่เซฮุน

            “ไม่จีบเล่นหรอก สองวันต่อจีบซูจอง”เซฮุนพูดพร้อมเดินเกาก้นเข้าห้อง

            “จ้าจ้า ฉันจะคอยดู”แทยอนพูดเสียงเอื่อย

            แดดอ่อนๆส่องเข้ามาในห้องนอนของซูจอง เปลือกตาบางขยับเล็กน้อย ริมฝีปากปากบางเฉียบห้าวเล็กน้อย ซูจองลุกขึ้นจากเตียงสีขาวที่เธอนอน ขาเรียวเดินหยิบข้าวของเครื่องใช้เข้าห้องน้ำ

            ทันทีที่ซูจองอาบน้ำเสร็จ กลิ่นหอมของข้าวชาวลอยเข้ามาแตะจมูกเธอ แน่นอนว่สำหรับซูจองนั้นเรื่องกินเรื่องใหญ่ !

            ร่างบางรีบวิ่งออกจากห้องเพื่อตรงไปยังครัว บ้านแทยอนเป็นบ้านหลังไม่เล็กแต่ก็ใหญ่มาก ทำให้ซูจองหาห้องครัวได้ไม่ยาก

            “สวัสดีตอนเช้านะซูจอง”เซฮุนยิ้มตาหยีระหว่างผัดข้าวไปด้วย

            “สวัสดีเซฮุน พี่แทยอนล่ะ ? แล้วนี้อะไรเหรอ ? นายตื่นนานยัง ?”ซูจองรัวคำถามใส่เซฮุน

            “อ่อ พี่แทยอนไปทำงานแล้วล่ะ นี้ก็ข้าวผัดไง แล้วก็ผมก็ตื่นนานแล้วด้วย”เซฮุนพูดพร้อมตักข้าวผัดใส่จานให้ซูจอง

            “ยืนอยู่ทำไมล่ะ มากินข้าวซิ จะได้ไปเที่ยวกัน” ซูจองรีบไปนั่งลงบนโต๊ะ

            “ย๊ากกก อร่อยจัง” ซูจองทำหน้าเคลิ้มไปกับอาหาร

            “เธอนี้เหมือนเด็กจังน้า เปื้อนแล้วแหน่ะ”เซฮุนพูดพร้อมยิ้มทิชชูและอมยิ้มนิดๆ

            “โอ้ แต๊งกิ๊ว ! ว่าแต่เราจะไปที่ไหนเหรอ ?”ซูจองถาม

            “ไปชนบทไง บรรยากาศของที่นั้นกำลังดีเลยนะ”เซฮุนพูดซูจองพร้อมทำหน้าเคลิ้ม

            “อืม เอาดิ่ คือฉันก็อยากไปชนบทเหมือนกัน ฉันอยากไปถ่ายรูปเก็บไว้น่ะ”ซูจองพูดพร้อมทำท่าถ่ายรูป

            “เรียนเกี่ยวกับถ่ายภาพซินะซูจองน่ะ”เซฮุนถามเธอ

            “อ่าใช่ ฉันคิดว่าการถ่ายภาพคือการบอกเล่าเรื่องราวผ่านทางรูปภาพ”ซูจองพูดในขณะที่กินค้าวไปด้วย

            “โถ่ซูจอง เธอช่วยกินให้หมดก่อนซิ”เซฮุนพูดพร้อมทำหน้าตาย

            “ทำหน้าแบบนั้นหมายความว่าไงย่ะ !?”ซูจองแยกเขี้ยว

            ซูจองไม่รู้ว่าทำไมเธอยิ้มได้ ทั้งทีเธอเพิ่งเลิกกับแฟนหนุ่มของเธอมา เธอรู้แค่ว่าเธอไม่อยากให้เวลาเดินผ่านไป ไม่อยากเจอเรื่องร้ายๆ อยากปล่อยตัวไปกับบรรยากาศดีๆของชอนลา

            ตกบ่ายซูจองกับเซฮุนขับรถออกจากบ้านเพื่อไปยังชนบท ท้องฟ้าสีฟ้ามีกลิ่นน้ำทะเลนิดๆของชอนลาใต้ทำให้ซูจองมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก

            ทั้งบ่ายซูจองเดินวนอยู่กับทุ้งดอกไม้ตรงเนินเขา ยกกล้องถ่ายภาพไปเรื่อยๆ เซฮุนที่พาเธอมาก็เดินตามเธออยู่เรื่อยๆ ในบางโอกาสเซฮุนก็มาถ่ายรูปให้ซูจอง ไม่ก็ซูจองถ่ายรูปให้เซฮุน ทั้งสองคนจะรู้ไหมหน่ะว่าความรักกำลังก่อตัวขึ้นเล็กในใจของทั้งสอง

            ตกดึกเซฮุนพาซูจองมาย่านค้าขายของชอนลา ทั้คู่เดินซื้อของกันอย่างสนุกสนาน ซึ่งแน่นอนของทั้งหมดเซฮุนก็ต้องเป็นคนถือ

            สายตาเรียวของซูจองหันไปเห็นชายหนุ่มที่ตนเคยรัก … อีแทมิน เขาเดินควงคู่มากับหญิงสาวใบหน้ากลมที่ดูน่ารักและอ่อนหวาน … กว่าตัวเธอ

            ดวงตาสีดำมืดของซูจองเริ่มสั่นคลอ …

            มือใหญ่และหนาของเซฮุนเอื้อมจากข้างหลังมาบังตาของซูจอง

            “ถ้าไม่อยากเห็นก็ไม่ต้องเห็นก็ได้นี้ เน๊อะ” เซฮุนพูดพร้อมเอาใบหน้าของตนวางไว้บนหัวทุ่ยของซูจอง

            ผ่านไปนานแค่ไหนซูจองก็ไม่สามารถหลับรู้ได้ เธอรู้แค่ว่าเธออุ่นใจเมื่อมือขอโอเซฮุนมาบังดวงตาของเธอไว้ เธอไม่อยากรับรู้อะไร อยากหลับตาหรือหายไปจากโลกกลมแห่งนี้ หรือไม่เธอก็อยากจะอยู่แบบนี้ตลอดกาล...

            ร่างสูงแบกร่างบางไว้บนหลังเดินขึ้นเนินเพื่อกลับบ้าน

            “ซูจองอา ฉันไม่รู้ว่าเธอเจออะไรมาบ้างนะ แต่ฉันไม่ชอบที่เธอร้องไห้เลยให้ตาย ย๊า ! ฉันเป็นบ้าไปแล้วรึไงเนี้ยคุยกับคนนอนหลับ” เซฮุนบ่นอุบอิบ

            เขาจะรู้ไหมนะว่าหญิงสาวที่ตัวเองคุยด้วยได้ยินทุกคำที่เขาพูดออกมา...

            วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ซูจองจะได้อยู่กับพวกพี่แทยอน เธอยอมรับว่าเธอใจหายมาก เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ

            “เฮ้อ ~” เสียงถอนหายใจของซูจองดั่งขึ้นรอบที่สิบของวัน อีกไม่กี่ชั่วโมงเธอก็ต้องจากชอนลาไปแล้ว เธอสับสน..

            ใช่เธอสับสน เธอไม่รู้ตัวว่าเธอคิดยังไงกับโอเซฮุน รักหรือชอบหรือแค่ปลื้ม เวลาสองวันที่ผ่านมาเธอมีความทรงจำเกี่ยวกับชอนลาและเจ้าโย่งสุดมึนนั้นมากมาย  กลัวว่าถ้าบอกว่าชอบเขาจะหาว่าง่าย

            ก๊อก ก๊อก

            เสียงเคาะประตูดังขึ้น ซูจองเดินไปเปิดประตูก็พบพี่สาวตัวเล็กอยู่หน้าห้อง

            “รบกวนหรือเปล่า ?”แทยอนถาม

            “อ่อเปล่าค่ะ เข้ามาเถอะค่ะ”ซูจองเปิดประตูชวนพี่สาวตัวน้อยเข้ามาข้างใน

            “พูดตรงๆเลยนะ ซูจองคิดยังไงกับไอ้เด็กมึน ?”ทันทีที่นั่งแทยอนรีบเข้าประเด็นทันที

            “อ่า ชอบมั้งค่ะ หรืออาจจะรักก็ได้”ซูจองพูดพร้อมก้มหน้านิดๆ

            “แล้วไงต่อๆ”แทยอนมองหน้าซูจอง

            “ฉันกลัวถ้าบอกเขาไปแล้วเขาจะมองว่าฉันง่ายน่ะค่ะ ฉันสับสนจริงนะคะ”ซูจองพูดเสียงอ่อย

            “นี้ พี่ไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังหรอกนะว่าตอนพี่เท่าเธอพี่เคยรักผู้ชายคนนึง ซึ่งพี่ก็ไม่ได้บอกเขาไปหรอกนะ พี่ปล่อยเขาไป พี่มารู้ที่หลังว่าเขาก็รักพี่ ต่างคนต่างรักกันแต่ไม่มีใครกล้าบอก เราก็ต้องจากกัน … พี่ไม่อยากให้เธอเป็นแบบพี่นะซูจอง”แทยอนเดินไปกอดซูจองเบาๆ

            “ทำตามหัวใจเถอะนะซูจอง”พูดจบแทยอนก็เดินออกจากห้องไป

            ทำตามหัวใจ … คำของแทยอนก้องไปในหัวซูจอง ถ้าเรารักใครสักคนมันก็คงไม่มีเหตุผลที่จะรักหรือเวลาก็คงไม่สำคัญซินะ …

            ตอนนี้เป็นเวลาที่ซูจองจะขึ้นเครื่องแล้ว ซูจองขอแทยอนออกมาคุยกับเซฮุนตามลำพัง

            “คือว่าเซฮุนอ่า ! ฉันชอบนาย ไม่ซิ ! รักเลยมากกว่า หยุดอย่าพูด”หญิงสาวเอื้อมมือไปปิดชายหนุ่ม

            “ฉันก็ไม่รู้ว่าชอบเธอตั้งแต่ตอนไหน รู้แค่ว่าตอนนี้ฉันรักเธอ ฉันมีของจะให้ ห้ามเปิดจนกว่าฉันจะขึ้นเครื่องนะ !” ทันทีที่พูดซูจองรีบยัดกระดาษโพสอิทไว้ในมือเซฮุนและรีบวิ่งเข้าประตูขึ้นเครื่องไป…

            “ยัยบ้า...ฉันก็แค่จะบอกว่ารักเหมือนกัน”ชายหนุ่มยิ้มให้กับความน่ารักของหญิงสาว

            มือหนาคลี่กระดาษที่สาวเจ้ายัดใส่มือมาให้

            ‘090-xxx-xxxx เบอร์ฉันเอง

            ฉันไม่อยากรู้จากปากเธอหรอกนะ ...

-          SJ”

ชายหนุ่มยิ้มอย่างหัวใจพองโต มือหนารีบพิมพ์ข้อความส่งไปให้สาวเจ้า ข้อความที่เต็มไปด้วยความรู้สึกของชายหนุ่ม...

ทันทีที่ถึงบ้าน ซูจองรีบเปิดโทรศัพท์พร้อมตรวจข้อความในเครื่อง ...

ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มออกเมื่อเห็นข้อความจากคนที่เฝ้ารอ

‘ยัยบ้า ฉันก็คิดเหมือนเธอนั้นแหละ

                                    -SH”

ในบางครั้ง ... ความรักก็ไม่จำเป็นต้องนึกถึงเวลาหรอกนะ

เพราะในบางขณะความรักยังไม่มีเหตุผลที่ลงตัวเลยนี้เน๊อะ คุณว่าไหมคะ ? J

Diary Soojung : 3

XX/XX/XX : ในบางที่เราก็ควรปล่อยทุกอย่างไปตามที่ใจเราเรียกร้อง ไม่จำเป็นต้องสนอนาคตหรือใส่ใจกับอดีต แค่ปล่อยมันไปตามหัวใจก็พอแล้ว .

"When you feel true love...you follow the way of the heart."
"เมื่อมีรักแท้...คุณก็พร้อมที่จะไปตามเสียงเรียกร้องของหัวใจ"

           

-----------------------------------------------------

สวัสดีค่ามิตรรักนักอ่านทุกท่าน เอิ้ววววว ~
ฮุนตัลค่ะฮุนตัล บอกก่อนว่าไรท์เป็นเบบี้กับวันเดอร์ฟูลที่ติ่งเอ็กโซ่กับเอฟเอ็กซ์มากค่ะ
ซึ่งแน่นอนว่าเอ็กโซ่เมนพี่หาญค่ะ .___. แต่แบบจะแต่งลู่ตัลก็กลัวซูจองจะแมนกว่า -_____-;
ก็เลยพี่ฮุนน้องตัลแหละ อิ้____อิ้ เรื่องก็ป่วงๆตามภาษาคนไม่ค่อยได้แต่งมาปีกว่าแล้วค่ะ ;____; เกิดอารมณ์เป็นใจกินไทลีนอลตอนป่วยไปเยอะเลยเมามาแต่งค่ะ เอาชนแก้วววว ! #นอกเรื่องตลอดอ่ะ -_-;
พล็อตเรื่องนี้สดค่ะ บ้านไรท์ฝนตก แล้วพอแต่งไปสักพักมันก็หยุดตก #เกี่ยป่ะ 55555 ซึ่งมันตกตอน 4 ทุ่มค่ะ เลยนั่งแต่งเสร็จประมาณเที่ยงคืน และที่เจ๋งไปกว่านั้นพรุ่งนี้มีเรียนค่ะ ก้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก #ขำพร้อมน้ำตาแปป
ไม่เม้นท์นี้ไม่ว่านะเออ ไม่ซีอยู่แว้ว -3- แค่มีคนอ่านนี้ก็ดีใจแล้วค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่มากอ่านนะคะ จุ้บจุ้บ .ปาใจรัวๆ

หมายหด.เจอคำผิดตรงไหนทักได้นะคะ จะแก้ให้ ตอนลงไม่ได้อ่านเลยค่ะ -_-'